Menu
Als 18-jarige is een studiekeuze maken geen makkelijke opdracht. Je moet jezelf kennen, weten wat je wil en vooral, er vol voor gaan. Ik wou mensen helpen en er ‘zijn’ voor mensen. Wanneer ik iets kan betekenen, ben ik gelukkig.
Door mijn grote interesse in ‘het lichaam’ volgde ik vol enthousiasme het pad naar de farmaceutische wetenschappen. Na enkele maanden werd snel duidelijk dat dit niet ‘mijn pad’ was. Ik miste het sociaal aspect, de band tussen hulpverlener en hulpvrager, het ‘mens’ zijn.
Als kind werd ik door vriendjes en familie ‘kabouter kwebbel’ genoemd. Ik was heel mondig en probeerde op elke vraag een antwoord te verzinnen. Tot op vandaag ben ik nog steeds de persoon die op elke vraag een antwoord zal zoeken. Zo vond ik terug mijn eigen weg, de weg naar een spreekberoep, logopedie.
Als logopedist kan ik mijn verbale vaardigheden benutten om iets te betekenen voor mensen. Tijdens mijn opleiding en stages kwam ik in contact met heel wat verschillende doelgroepen (kinderen, volwassenen, senioren) en stoornissen (taal-, spraak-, stem-, slikstoornissen). Mijn voorliefde voor
‘het lichaam’ is er nog steeds. Ik verdiep me vol overtuiging in de neurologische taal-, spraak- en slikstoornissen.
Samen groeien we stapje per stapje verder van uilskuiken naar uil. Bedankt collega’s en cliënten om samen met mij dit pad te bewandelen.